I’m sorrowful.
Sorrowful of these endlessly connected streets, these paths that loop back to zero, and the plazas that, in their eternal stillness, mock the gloom that clings to the infinite branches. I’m sorrowful of the horizons that touch the sky to the earth but leave my steps far behind your footprints… and lose you beneath the dust whipped by the relentless seconds lashing at the body of my desert dreams.
I’m sorrowful of the sky, where the sound of its rain, in sync with your breath, pounds against the windows of my stifled sobs, echoing endlessly within the four walls of my mind. Yet no matter how much it rains, it never washes away these tangled thoughts woven with your gaze from my memory. I’m sorrowful of the earth, round as it is, always arriving at itself rather than at you, and of time that refuses to stop in your eyes… so that I could build a nest beyond your smile, watching you think, watching you blink…
I’m sorrowful. Of a spring that brings new life to the earth and time, but when it reaches my pen, year by year, it flaunts the bitter staleness of the hidden words in my longing. Of an autumn that holds a thousand colors, yet throws the gray hues of your memory against the walls of my mind.
In the most wistful millennium of creation, when the sun hides its gaze behind gray mountains, I become sorrowful, of the end of these roads, sunken under the curse of parallel lines, and of the four seasons that creep toward these paths.
May 12, 2020
Persian version follows:
دلگیرم
دلگیرم از این خیابانهای به فاصله پیوسته، این مسیرهای دور زده به سمت نقطه صفر و میدان هایی که در ابدیت خود، بی اعتنا، به دلتنگی های پیچیده به شاخه های بی نهایت دهن کجی میکنند. دلگیرم از دوردستهایی که آسمان را به زمین میرساند اما گام های مرا از رد پای تو جا میگذارد.. و تو را گم میکند زیر غبار شلاق ثانیه های پی در پی بر پیکر آرزوهای کویری ام.
دلگیرم از آسمانی که صدای بارانش، هموزن نفسهای تو
مشت مشت به شیشه ی بغصم میکوبد و پژواکش تا ابد در چهاردیواری سرم میپیچید اما
هرچه میبارد، این آشفتگیهای بافته به نگاه تو را از خاطرم نمی شوید. از زمینی که
گرد است و به جای تو، به خودش میرسد و از زمانی که متوقف نمیشود روی نگاه
تو…که من آشیانی بسازم فراسوی لبخندت،
تماشاگر اندیشیدن و پلک زدنت….
دلگیرم. از بهاری که زمین و زمان را تولدی تازه میدهد
اما به قلم من که میرسد سال به سال کهنگی تلخواژه های پنهان شده در دلتنگی را به
رخش میکشد. به پاییزی که هزار رنگ دارد اما به دیوارهای اندیشهام خاکستری خیال
جامانده در تو را پاشیده است.
من در دلتنگترین هزاره آفرینش، وقتی که آفتاب، پشت
کوهستان خاکستری، نگاهش را از زمین برمیگیرد، دلگیر میشوم از پایان این جاده های
فرورفته به نفرین توازی و از چهارفصلی که به سمت این راه ها میخزد.
بیست و سوم اردیبهشت ماه هزار و سیصد و نود و نه
نسرین باستانی
